Bieg Łosia 2013 – w śniegu po Puszczy Kampinoskiej

6 kwietnia, w piękne wiosenne przedpołudnie, w zasypanej śniegiem Puszczy Kampinoskiej, rozegrana została pierwsza edycja Biegu Łosia. Biegu terenowego na dystansie około 17 kilometrów, który jest młodszym i krótszym bratem Maratonu Kampinoskiego. Imprezy, która tak udanie zadebiutowała w zeszłym roku. Bieg Łosia kontynuuje i rozbudowuje tradycje biegów po Puszczy Kampinoskiej.

Organizatorem Biegu Łosia, podobnie jak i wspomnianego już Maratonu Kampinoskiego są ekobiegi.pl. Start, meta i biuro zawodów ulokowane zostały w Dziekanowie Leśnym na skraju Kampinoskiego Parku Narodowego. Trasa wiodła szlakami Puszczy Kampinoskiej. Najpierw czerwonym, potem przez chwile niebieskim i na koniec zielonym. To właśnie kolory szlaków wyznaczały trasę biegu. Biało-czerwone chorągiewki z folii były tylko dodatkiem.

Warunki nie należały do najłatwiejszych. Chłód nie przerażał tak bardzo jak śnieg. Mimo że to już kwiecień, to cala Puszcza Kampinoska pokryta była warstwą mokrego śniegu. To było niemal pewne. Tego się spodziewałem. Jedynym plusem było to, że na trasie miał czekać na nas tylko śnieg. Błota miało nie być. Tak zapowiadał jeden z organizatorów, który w ostatnich dniach biegał po trasie regularnie zdając relacje z jej stanu.

Od startu do herbaty

Wystartowaliśmy o godzinie 10:00. Pierwszy kilometr po szerokiej drodze. Do rozstajów biegliśmy w dwóch szerokich koleinach. Kto chciał się ścigać i stał z przodu, miał dobrze. Kto chciał biec szybko i stal blisko czołówki, też miał dobrze. Natomiast, kto chciał się ścigać i ustawił się z tylu, ten miał problem. Wyprzedzanie innych biegaczy w kopnym śniegu wymagało wyskakiwania z kolein, co marnowało cenną energię.

Ja ustawiłem się chyba nieco za bardzo z tylu, więc jak tylko się trochę przerzedziło, a jeszcze przed rozstajami wyskoczyłem miedzy koleiny w kopny śnieg i wyprzedziłem kilku, kilkunastu biegaczy. Znalazłem się w nieco szybszej stawce biegaczy. Dalej w przód nie miałem zamiaru się przebijać. To było niezłe miejsce jak na to, że Bieg Łosia ma być potraktowany na luzie.

Tym bardziej, że dalej trasa wyglądała dokładnie tak, jak sobie wyobrażałem.

Dalej trasa zwężała się do jednego wydeptanego śladu. Na prawo i na lewo w lesie wszędzie był głęboki, zapadający się, śnieg. Wyprzedzanie straciło wszelki sens, bo traciło się w ten sposób tyle energii co na 100 metrowy zryw. Ja trzymałem się biegacza przed sobą, a mnie trzymał się kolejny biegacz. Wyprzedzać nie miałem specjalnego zamiaru. Co nie znaczy, że nie wyprzedzałem, bo czasami trafiały się osoby, które biegły zdecydowanie wolniej od reszty. Wtedy przy pierwszej okazji, trzeba było wskoczyć na chwile w śnieg, by ją wyprzedzić.

Najgorzej było na grobli przez mokradła. Tam droga była najwęższa. Tam wyprzedzanie było najtrudniejsze.

Za groblą było nieco lepiej, ale do samego półmetka droga była jedną wielką wydeptaną koleiną. Częściej to mnie wyprzedzano niż ja wyprzedzałem. Ja trzymałem się swojego miejsca w szyku i nie wychylałem się. Taki był plan.

Na półmetku czekała na nas herbata. Słodka jak cholera, ale przyjemnie gorąca. Wypiłem kubek stojąc. Raz, że nie lubię pić herbaty na szybko. Dwa, mam się nie ścigać, to się nie ścigam. Poza tym pół minuty mnie nie zbawi. Straciłem przez to kilka miejsc w stawce, ale nie przeszkadzało mi to.

Od herbaty do mety

Po wypiciu herbaty pobiegłem dalej. Trasa się zmieniła. O ile do półmetka dało się biec, a nie dało wyprzedzać, to za półmetkiem było zgoła odwrotnie. Dało się wyprzedzać, ale nie dało się biec. Jedną koleinę zastąpiła szeroka mieląca się pod nogami droga. Na początkowym odcinku pokryta kocimi łbami wystającymi spod śniegu. Trudna nawierzchnia do biegania.

Zmieniła się też moja taktyka biegu. Zamiast asekuracyjnie biec w swoim miejscu stawki, zacząłem wyprzedzać innych. Powoli, ale do przodu. Na pierwszej części trasy nie zostawiłem wiele sił, wiec miałem na to siłę i przychodziło mi to dosyć naturalnie. W ten sposób mój bieg zmienił się w powolne doganianie kolejnych biegaczy. Potem trzymanie się chwilę ich pleców w ramach odpoczynku, a potem ich wyprzedzenie i gonienie kolejnych. Nie była to szaleńcza pogoń, ale systematyczna.

Pod stopami miałem najczęściej mokry mielący się śnieg, wiec tym razem nie robiło wielkiej różnicy czy biegnę za kimś czy obok niego. Na drugiej części trasy też o wiele częściej spotkać można było podwójne koleiny. W ten sposób można było dużo łatwiej wyprzedzać. A że pod stopami się mieliło? No to się mieliło.

Mieliło się do samego końca. Z ostatniej części trasy nie da się zapomnieć dwóch ?niespodzianek?. Jedna miała postać wielkiej, szerokiej na cala drogę, błotnistej kałuży. Druga to bodajże brzoza położona na środku drogi. Ominąć się nie dało. Jedyny sensowny sposób to przebiec przez te cienkie patyki i gałązki.

Końcówka biegu dłużyła mi się. Zmęczenie dało znać o sobie i zacząłem wypatrywać mety. Dobrze, że były znajome tabliczki z Maratonu Kampinoskiego oznaczające 2 i 1 kilometr do mety. Od razu mi się milej zrobiło. I śnieg jakby przestał się tak mielić…

Całą drugą część trasy wyprzedzałem ale na ostatniej prostej tym razem to ja musiałem skapitulować przed dwójką biegaczy, którzy urządzili sobie szybki finisz. Nie miałem siły ani ochoty ich gonić. Ja chciałem tylko dowieźć swój wynik do mety.

Bieg Łosia ukończyłem w czasie 1:36:33. Czy to dobrze? Tempo grubo wolniejsze od 5:00 min/km i w letnich warunkach byłby to słaby wynik. Ale w tym śniegu? Musiałem się z kimś porównać! Kiedy dowiedziałem się że Artur, będący trzeci w stawce, dobiegł w 1:16 uznałem, że moje 1:36 to całkiem niezły wynik. Tym bardziej, że miałem się oszczędzać przed jutrzejszym biegiem w Książenicach.

Na mecie

Na mecie, przede wszystkim, dostałem swojego drugiego łosia. Oczywiście na medalu. Ten łoś jest nieco inny od tego sprzed półrocza, ale nadal niezmiennie ma poroże w kształcie butów do biegania. Na biegaczy oprócz medali z łosiem czekała również woda, posiłek w postaci makaronu i herbata. Dużo, gorącej herbaty. Mam wrażenie, że nie tak słodkiej jak ta na półmetku, ale równie rozgrzewającej.

Tradycyjnie ostatnim punktem imprezy było wręczane pucharów dla najlepszych i losowanie nagród głównego sponsora biegu czyi firmy Merrell. Do zgarnięcia były koszulki, bluzy, skarpetki, czapki i jeszcze kilka innych drobiazgów. Mi nic tym razem nie przypadło.

Tak skończył się Bieg Łosia. Wracam z niego z niezłym wynikiem, po pierwszym swoim terenowym biegu w śniegu. Po kupie fajnych wrażeń i z przeświadczeniem, że za rok będę chciał znowu w Biegu Łosia pobiec.