Jak zacząłem biegać naturalnie

Biegać naturalnie zacząłem przypadkiem. Zaczęło mnie ono korcić na jesieni zeszłego roku. Wtedy to wpadły mi w oko jedne z butów Merrella. Dokładny model jest nieistotny. Wiedziałem za to jedno – podobały mi się. Były to buty do biegania minimalistycznego, czyli bez spadku pomiędzy piętą a palcami, a przede wszystkim, bez grubej, amortyzującej podeszwy. Buty mi się podobały, natomiast czy byłem przekonany do takiego biegania – nie!

Pol roku później, los w postaci agencji reklamowej przekazał w moje ręce buty minimalistyczne Merrell Bare Access 2. Buty bardzo podobne do tych, które pół roku temu oglądałem i które tak mi się wtedy spodobały. Teraz miałem je dla siebie i mogłem na własnej skórze przekonać się, jak się w takich butach biega.

W domu buty mnie nie dziwiły. Miałem już w ręku wiele butów z minimalistycznymi włącznie. W wielu z nich biegałem, natomiast minimalne głownie macałem i obracałem w dłoniach. Te Merrelle, które miałem w domu nie różniły się od Merrelli na półce sklepowej. Też były ładne, cienkie i zdecydowanie mniej skomplikowane od klasycznych butów. Minimalizm był w nich zdecydowanie widoczny, ale nie szokował.

Pierwszy raz

Szok nastąpił chwilę później, kiedy wyszedłem w nich biegać. Już od pierwszych kroków na dworze poczułem się dziwnie. Miałem wrażenie, że wyszedłem przed blok bez butów, a co najwyżej w kapciach. Takich cienkich papuciach, w których rano idę do kuchni wstawić wodę na herbatę. Cienka podeszwa, cienka cholewka i zero amortyzacji. Kapcie są identyczne! Tylko czy w kapicach da się biegać?

Ruszyłem przed siebie. Pierwszego uczucia, którego doświadczyłem nie sposób opisać. Miałem wrażenie, że pierwszy raz biegam. Krok, który wyrobił się przez tysiące kilometrów jakby zanikł. Zero komfortu, twardość asfaltu i ociężałe kroki. Miałem wrażenie, że nie umiem biegać, a jeśli już biegnę to wygląda to jak chód paralityka. To, co było dla mnie naturalne, czyli lądowanie na pięcie, stało się czymś dziwnym. A nawet bardzo dziwnym, bo w butach minimalistycznych nie da się biegać z pięty. Chcąc nie chcąc musisz lądować na śródstopiu albo na palcach. Musisz stawiać stopę bliżej. Nie przed sobą, tylko pod sobą. Przez to w butach minimalistycznych biegnie się kompletnie inaczej niż w tych klasycznych. Tego się nie da ubrać w słowa. To trzeba poczuć…

Biegłem tak asfaltową drogą przez 3 kilometry. Próbowałem zaznajomić się z nowym sposobem stawiania stop, co było o tyle trudne, że organizm usilnie chciał biegać z pięty. Bieganie ze śródstopia męczy. Szczególnie, kiedy tego się nigdy nie robiło. W trakcie biegu słuchałem tez tego charakterystycznego „tapania” butów, które bardziej przypomina dźwięk bosej stopy na asfalcie niż zwykłego biegowego buta. Z resztą butom minimalistycznym bliżej do bosej stopy niż do opakowanego amortyzacją obuwia i „tapanie” nie powinno dziwić. A przecież ja mam but dla początkujących minimalistów!

Ale asfalt mi się po 3 kilometrach znudził. Ileż to można po nim biegać? Bieganie zbliżone do naturalnego powinno odbywać się po naturalnym podłożu. Więc wróciłem do domu lasem. I to był strzał w dziesiątkę. W naturalnym terenie poczułem taką fajną wolność i integrację z przyroda. Mimo ze Bare Access ma dosyć grubą nawet jak na obuwie minimalistyczne podeszwę, to miałem wrażenie ze czuję każdą nierówność, każdy kamyk i korzeń. Na asfalcie tego nie można poczuć. Natomiast w lesie jest to bardzo przyjemne uczucie. W lesie tez nie słyszałem tez tego „tapania” o asfalt. W lesie w Merrellach czułem się jak w domu.

W ten sposób na pierwszym naturalnym treningu przebiegłem 6,8 kilometra w czasie 31 minut. Średnie tempo wyszło mi 4:40 min/km, czyli całkiem żwawo. Miałem się uczyć biegać a tu wyszło, że biegłem całkiem żwawo jak na takiego nowicjusza.

Biec dalej

Tak zacząłem biegać w butach minimalistycznych. Z czasem zacząłem biegać coraz dalej. Porzuciłem tez asfalt. Te 3 kilometry z pierwszego naturalnego treningu, były jedynym długim asfaltowym odcinkiem dla Merrelli. Od kolejnych dni asfalt ograniczyłem do absolutnego minimum. Wolę leśne ścieżki, tudzież polne drogi.

Zauważyłem też, że bieganie naturalne pomaga pracować nad sylwetką biegu. Buty wymagają stawiania stopy na śródstopiu i pod środkiem ciężkości ciała. Tak, więc można albo stawiać stopy bliżej, albo… przesunąć do przodu biodra tak, by to środek ciężkości był bliżej. A jak biodra idą do przodu, to górna część ciała idzie do tyłu. W ten sposób cała sylwetka się prostuje, a prosta sylwetka sprzyja dobrej pracy ramion. Tylko, że na początku jest jeden szkopuł. Dla niewprawionego człowieka takie bieganie jest dosyć męczące.

Dlatego biegania minimalistycznego czy nawet naturalnego trzeba uczyć się powoli. Nie da się do niego przeskoczyć ot tak, z dnia na dzień. Trzeba się go uczyć tak jak kiedyś zaczynało uczyć się biegać. Czyli na samym początku biegać w butach mniej minimalistycznych, z grubszą podeszwa. Merrell Bare Access 2 to właśnie takie buty, dla tych, którzy chcą przejść z amortyzacji na minimalizm. Nie można też biegać za często. Na początku dobrze jest biegać minimalistycznie góra 2 razy w tygodniu po 5-6 kilometrów. A potem zwiększać częstotliwość i długość treningów. Ja tak zacząłem.

Zaskoczony jestem jeszcze jedna rzeczą. Brakiem bolących mięśni po bieganiu w butach minimalistycznych. Większość, jak nie wszyscy amatorzy takiego biegania mówią, że po pierwszych treningach bolały ich łydki czy co tam jeszcze. Mnie nic nie boli. Czuje szybsze meczenie się wielu mięśni  a szczególnie ud i pośladków podczas biegu, ale po treningach nie mnie nie boli. To tylko zmęczenie mięśni, bo „zakwasami” bym tego nie nazwał. Dzień po czuje się jak po rozbieganiu w klasycznych butach.

Dzień po mam chęć na więcej! Naturalnie!